اشعار

من اشك را بهتر ز باران دوست دارم            اين چشمها را خيس و گريان دوست دارم

اين دورى و اين دوستى، عاشق ترم كرد            پس بيشتر از مصر، كنعان دوست دارم

ریزه خورم رزق من از دستاسِ زهراست            از مرغِ بريان بيشتر، نان دوست دارم

شــرط قـبــول تــوبـه‌هـا آمـد بـه دنـيـا            العفو را هم با حسن جان دوست دارم

عكس مزارت را پُر از خورشيد كردم            بس كه بقيعت را چراغان دوست دارم

از لطف تو من با حـسيـنم، كـربـلا را            با قـبرِ خـاكـىِ تو يكـسان دوست دارم

بـــا بــه درك افــتــادن آلِ ســعـــودى

يـثـرب حـسن آبـاد می‌گـردد به زودى

يك مُشت سـائـل گـرم رازند و نيـازند            مـيخـانـه‌ها تا صبح امشب بازِ بـازنـد

فـرقـى نـدارد كـه گـدا يـا شـاه بـاشـى            بر سفره او شاه و رعيت هم طـرازند

كافـيـست يك لحـظه بيـايد بـينِ كـوچه            بـايـد زيـارت گاه در كـوچـه بسـازنـد

آنها كه اينجا پيـشِ رويش سر بـزيرند            روز قـيـامت كه می‌آيـنـد سر فـرازنـد

عرض ادب بر او كه رزق هر كسى نيست            آن عدّه‌اى كه مـادرش گـفـته مجـازنـد

سائل بر این عهد است یا امشب بميرد

يا كه امـام مـجـتـبـى دسـتـش بـگـيـرد

اين كيست كه خاكِ قدومش نور دارد؟            اين چيست كه جِبريل را مأمور دارد؟

بـايـد بــپـوشـانـنـد مـهـتـابِ رُخَـش را            از آن زنـى كه چـشـم‌هـاى شـور دارد

موسى به قـلبِ كوه رفـته هر شب امّا            او زيـر اين سـجـاده كـوهِ طــور دارد

گرچه سليمان است و تاج و تخت دارد            اُنـس عـجـيـبـى بـا ســپــاهِ مــور دارد

بايد جـمل را هم ببـيـنى مثل صلحـش            شير جمل چون شاه خـيـبر زور دارد

در صلح او عبّاس و اكبر رشد كردند            كرب و بلا اينگونه جـنـس جور دارد

از ضربۀ قاسم كه تند و آتـشـين است

معلوم شد دست حسن در آستـين است

با تو مـسيـرم تا به آخـر هست روشن            مِهرِ تو را داریم و محشر هست روشن

پــرونــده‌اى تـاريــك آوردم كـه ديــدم            در دست تو چندين برابر هست روشن

در پـاسـخ آن نـاســزا گـفـتـى بـفـرمـا            زيرِ اُجـاقِ خـانـه يكـسر هست روشن

كورىّ چشمى كه به جدّت گـفت ابـتر            تو هستى و چشم پـيـمبر هست روشن

آن شيـخ منـبـر رفـتـه را پائـين بيـاور            با حرف تو تكـليف منبر هست روشن

تـقـديـر تو اين است بـاشـى و بـبـيـنـى            آتـش بـروى مـادر و در هست روشن

بـــا بــه درك افــتــادن آلِ ســعـــودى

يـثـرب حـسن آبـاد می‌گـردد به زودى

بر ماه شب نیـمـۀ این مـیکـده سـوگـند            مثل تو نـدیده است کسی کودک دلبـند

خورده دلم از صبح همان روز نخستین            با مهر تو ای دست گل فـاطـمه پـیوند

در لطف و عطا و کرم و بخشش و رحمت            گـشـتـیم و ندیـدیم کسی را به تو مانند

هر گوشه ای از نام تو حاجات گرفتند            از کـوفه بگـو تا به بخـارا و سمـرقـند

حاتم که زبانزد شده در جود و سخاوت            یک عمر، بساطش به در خانه‌ات افکند

در بـند تـوأم، عـبد تـوأم، نام تو بُـردم            کوه گـنـهـم را به تو بخـشـیـد خـداونـد

حکـاک ازل شـیـر اُحـد، نام حـسن را            با خط خوشـش سر در تالار دلـم کـند

تو زندگی‌ات خرج فقیران شده عمری            هر سائل محزون به کنارت شده خرسند

آن شامی بد خُلق هم از سوی تو حتی            چیزی نشنیده است به جز رحمت و لبخند

در آرزوی وصف تو مُـردند هـزاران            تمـثال گر و شاعـر و نقـاش و هنرمند

هر بار نقاب از رخت افـتاد خدا گفت            جبـریلِ امین دود کـنـد بهـر تو اسپـنـد

جنگـیدن قاسم همه اش از جمل توست            مردانگی ات خوب رسیده است به فرزند

»یا فـاطمه» را یاد غمت، خیل شهیدان            با غصه نوشتـند به هر پرچم و سربند

آن روز دوشنـبه، وسط کوچه و مادر            گریان شده‌ایم از غم این واقعه هرچند

بـاز هـم اهل ولا بـادۀ مـسـتـانـه زدنـد            لب خود را به لب ساغر و پیمانه زدند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند            آســمـان بــار دگــر نـیّــر بــدر آورده

لـیـلـۀ قـدر عــلـی ســورۀ قــدر آورده

ای که از جانب معشوق نظر می‌طلبی            تو که از عشق علی، شاه نجف، جان به لبی

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی            آن شب قـدر که این تـازه براتـم دادند

با «حسن» گـفـتـنم از نار نجاتم دادند

با حسن، ماه خدا عطر کرامات گرفت            رمضانم به خودش رنگ مناجات گرفت

مـادرش هم لـقب مادر سـادات گرفت            پسر فـاطمه و باب نـجات است حسن

هم دعا هست حسن، هم صلوات است حسن

اولین ماحصل وصل دو دریا حسن است            نـوۀ ارشد پـیـغـمـبـر طاها حسن است

پـسر شیرخدا، زادۀ زهـرا حسن است            نسب اندر نسبش وصل به نور ثـقـلین

عشق زهرا و علی، زینب کبری و حسین

این حسن کیست که کرسی فلک منبر اوست            روزی خلق خـداوند به زیر پَر اوست

دست رزاق، همان دست کرم پرور اوست            او بـرای کــرم عـبـدالَله و قـاسـم دارد

ابر جود است و سرِ شیعۀ خود می‌بارد

او که از لـقـمـۀ خود بر فـقـرا بخشیده            بارها ثـروت خود را به گـدا بخـشـیده

ناسزا گـفت به او خصم خـدا، بخشیده            پس خدایش چقدر جرم و خطا می‌بخشد

شیعیان را، به حسن، روز جزا می‌بخشد

مـا گـدائـیـم، دخـیــلان درِ خـانـۀ شـاه            صاحب خانه حسن، یوسف و ما چشم براه

کوچه بند آمده از حُـسن جـمالش والله            کور بادا ز رخش چشم همه شیطان‌ها

لَـعَـنَ الـلـهُ عــلــی آل أبـی‌سـفـیــان‌هـا

اسم مـولام همانند عـسل شیـرین است            ذکر او حیّ علی خیرالعمل، شیرین است

یاد جنگ آوری‌اش روز جمل، شیرین است            در جمل تا پسر شیر خـدا «یاهو» زد

فتـنه تسلیم شد و روبروی‌اش زانو زد

کوثر جان من اینست "حسن هرچه که گفت"            حرف قرآن من اینست"حسن هرچه که گفت"

دین و ایمان من اینست"حسن هرچه که گفت"            بنویـسید حسن مکـتب و آیین من است

حسنی مذهبم و حُبّ حسن دین من است

او نیازی نه به یار و نه به لشگر دارد            تا که سـردار چـو عـبـاس دلاور دارد

یک حسین بن عـلی، مـاه بـرادر دارد            غـربت او، به خـدا اندکیِ یاور نیست

نه؛ غریبی حسن از طرف همسر نیست

غربت اینست: که با ضرب لگد در افتاد            کوچه‌ای ... نقشۀ صیاد... کبوتر افتاد

مـادری بود حسن، دیـد که مـادر افتاد            آه... ای مرد ستمگر برو از کوچۀ ما

مادرم را نزن آخر... برو از کوچۀ ما

آئـیــنـۀ تــمـام وُجـوهـات حــیـدری‌سـت           صلحی که کرده است خودش فتح خیبریست

کاری به جز کـرم نشود دیـده از کـریـم           او وارث عـلـی‌ست، مَرامش قلندری‌ست

اسـتــاد صـبــر زیـنـب و آزادگـیِ شــاه           اَبروی خود تکان بدهد شرح محشری‌ست

تـشخـیص صلح و حکمِ قـیام است با امام           هرکس نشد مطیعِ ولی خصمِ داوری‌ست

یا اَیـُّهـا العـزیـز … وَ یا اَیـُّهـا الـکـریـم           اوج کـرامـتی که کنی حکـم نوکری‌ست

چه ایـسـتاده و چه نـشـسته قـیامت است           بی‌شک ُّو شبهـه معـنی تـامِ دلاوری‌ست

نام حـسـن که می‌شـنوم روضه‌ها هـمان           روزِدوشنبه؛ کوچۀ باریک و مادری‌ست

که تکـیـه داده است به این شـانه‌ها ولی           چـشم انـتظار آمـدن یا بن العـسکری‌ست

چشم وا کرده شدم دست به دامان حسن            مـادر افکـند مرا در یَـم احـسان حسن

روزی از دست علی خوردم و از خوان حسن            از همان روز شدم بی‌سر و سامان حسن

بر جـبـیـنـم بنـویـسیـد مـسلـمان حـسن

دل خود را سر هـر بام، هـوایی نکـنم            طلب عشق ز هر بی‌سر و پایی نکـنم

رو به هر قبله و هر قـبله نـمایی نکنم            پیش هر سفره که پهن است گدایی نکنم

نان هر سفره حرام است به جز نان حسن

چه مقامی و چه نامی، چه مرامی‌ دارد            چـقـدر لـطف به بـیـمـار جـذامی ‌دارد

خـنده در پـاسخ آن سائـل شـامی ‌دارد            وه که ارباب دو عـالم چه امامی ‌دارد

همه اینها غزلی هست به دیوان حسن

آنکه نامش شده احلی من عسل کیست؟ حسن            آنکه بخشندگی‌اش گشته مثل کیست؟ حسن

معنی حیِّ علی خیرالعمل کیست؟ حسن            مرد نام آور پیکار جمل کیست؟ حسن

شتر سرخ زمین خورد ز طوفان حسن

ارث مـظلـومیت از غـربت بـابا دارد            قد خـم، سیـنۀ خـون، دیـدۀ دریـا دارد

جگری سوخـته از زخـم زبان‌ها دارد            گر بگـوئـیم غـریب الـغـربا، جـا دارد

خون شد از یاد غمش قلب محبان حسن

زهر آمد به سراغش، جگرش ریخت به هم            بس که پیچیده به خود، موی سرش ریخت به هم

زینبش آمد و چشمان ترش ریخت به هم            همۀ خاطره‌ها در نظرش ریخت به هم

دل پریشان شده از موی پریشان حسن

چقدر سخت گذشته است به او در کوچه            چه مراعات نظیریست، حسن، در، کوچه

باز هـم خـاطرۀ گریه و مـادر، کـوچه            قـاتل جان حـسن می‌شـود آخـر کوچه

کوچه عمریست که آورده به لب جان حسن

چـشم نامـرد به نامـوس عـلی تا افـتاد            وای بر من، زد و بر صورت گل، جا افتاد

ناگهان روی زمین حضرت زهرا افتاد            خواست تا پا بـشود، بـاز هـم امّا افتاد

شـعـلـۀ آه کـشد سـیـنـۀ سـوزان حـسن

پخش سبک                      (به سبک رب صل علی محمد)

سفرۀ نعمت فکنده، خالق نعمت در این ماه           نیمۀ ماه خدا شد، هدیه بر اهل زمین ماه

عـلی و فـاطمه رسول مـؤتـمن           شده افطارشان ز بوسه بر حسن

رَبِّ صَلِّ عَـلَی مُـحَـمَّـد، مُـحَـمَّـدٍ و آل مُحَـمَّـد

حسن جانم حسن، حسن جانم حسن، حسن جانم حسن

****************************

وقت جنگیدن به میدان، چون خلیل بت شکن شد           بعد از این شور ملائک، لا فتی الا حسن شد

به رزمش وارث علی مرتضاست           جمل، شد خیبر و حسن خیبر گشاست

رَبِّ صَلِّ عَـلَی مُـحَـمَّـد، مُـحَـمَّـدٍ و آل مُحَـمَّـد

حسن جانم حسن، حسن جانم حسن، حسن جانم حسن

****************************

شمع بزم آفرینش که جهان پروانۀ اوست           کعبۀ حاجات مردم تا قیامت خانۀ اوست

شود اینجا اسیـر ز بند غم رها           به تن پوشد فـقـیر لباس اغـنـیا

رَبِّ صَلِّ عَـلَی مُـحَـمَّـد، مُـحَـمَّـدٍ و آل مُحَـمَّـد

حسن جانم حسن، حسن جانم حسن، حسن جانم حسن

پخش سبک    

ای روزه‌داران رحمت یزدان عمیم است            ماه ضیافت سفره‌اش دست کریم است

از بخـشش او، می‌بارد اعجاز            از خـنـدۀ او، گـل می‌شـود باز

بوی گل سرخ، عطر چمن شد            عـید حـسن شد، عـید حسن شد

*******************

روح الامین می‌آیـد از سوی سـماوات            نــازل شـده نـام حــسـن مـانـنـد آیــات

شمس و قمر شد، زائر به رویش            زهـرا کـشیده، شانه به مـویش

از شهد نامش، شیرین دهن شد            عـید حـسن شد، عـید حسن شد

*******************

می‌ریزد از لب‌های او انـوار تـوحـیـد            پیـغـمـبـر ما لـعـل این دُردانـه بـوسـید

گـهـوارۀ او ، شد کـعـبـۀ جـان            یوسف رسیده، در شهر کنعان

جنّت به خاک، او بوسه زن شد            عـید حـسن شد، عـید حسن شد

پخش سبک  

نـیـمـۀ مـاه خـدا و، آمده ماه پـیـغـمـبر            جلوه شده ماهِ روی، یوسفِ زهرا و حیدر

جانم یا حـسن بر لبِ همه            جانم یا حسن شور و زمزمه

جانم یا حسن یابن فـاطمه            جانم یا حسن یابن فـاطمه

******************

بگو به شادی تهنیت، به عشق زهرا و حیدر            مبارکِ آی عـاشقا، ولادتِ سبـط اکـبر

جانم یا حسن نور این دِلا            جانم یا حـسن ذکر عاشـقا

جانم یا حسن حرف نوکرا            جانم یا حسن یابن فـاطمه

******************

وعدۀ عشاقُ الحسن، شهر مدینه خیلی زود            با پرچـمِ یا عـلی و، نابودیِ آلِ سعـود

من به عـشـق تو مـبـتلایم            بـا اَلــطـافــتــان آشـنــایـم

بـا دل راهــیِ کــربــلایـم            جانم یا حسن یابن فـاطمه

ای جانِ جانِ جانِ جان، کز جانِ جانان جان تری            وی نیکِ نیکِ نیک ها، کز نیک ها نیکوتری

کارت دمادم دلبری، از دلبران دل می‌بری            جان میدهی دل می‌بری، از دلبران با دلبری

مجنون همه لیلا تویی، نور دل طاها تویی            مولا تویی والا تویی، هم رهگشا هم رهبری

چون جلوۀ طاهایی‌ات، چون صورت زهرایی‌ات            هـمپـایۀ آقایی‌ات، گردون نبـیـند دیگری

آبی، زلالی، باده‌ای، چون متن قرآن ساده‌ای            آزادی و آزاده‌ای، از جمع خوبان برتری

تو روشنای خانه‌ای، بر شمع دین پروانه‌ای            جانی و هم جانانه‌ای، جان بخشی و جان پروری

ای نخل طوبی را ثمر، وی بحر جانها را گهر            شمس هُدایی یا قمر، اعجاز و لطف داوری

ای جلوۀ حق در زمین، ای ماه خورشید آفرین            ای مِهر تو حبل المتین، هستی به مهرت مشتری

عطر تنت پیغـمبری، آرام جان حیـدری            هم زمزمی هم کوثری، هم نور چشم کوثری

ای معنیِ جود و کرم، ای خاندانت محترم            ای با ملائک هم قدم، هم سروی و هم سروری

نامت کریم ابن الکرم، خاک مسیرت محترم            بی‌تیغ و تیر و بی‌حرم، کارت ز دل غارتگری

ماوای تو در آسمان، مِهرت به دلها جاودان            در کار جمله عاشقان، شافع به روز محشری

صحن دل دیوانه‌ام از شور تو غوغاست            دیوانگی‌ام در دل و در چهره هویداست

من مستم و مستی من از عطر لطیفت            این مستی و مِی‌خوارگی از لطف تو آقاست

پـشت در میـخـانه الی صبح، مـقـیـمـم            نه مست شـرابـم که دلـم بستۀ سقاست

در هر نـفـسم شعـله‌ای از شـوق برآید            چشمان من از جلوۀ رخسار تو دریاست

مـداح شدم وصف تو ریـزد ز کـلامـم

مـداح که نه! بر در تو عـبـد و غـلامم

در کوچه نشستی همۀ رهگذران مست            از عشق تو باشد دل هر پیر و جوان مست

ای سـبــزتـرین آیــۀ نـورانـی کـوثــر            با سبزی تو جان منِ مثل خزان مست

ای چشمۀ جود و کرم و بخشش و احسان            از شوق تو باشد همه آفاق جهان مست

من زخمی ابروی توأم زخـمی عـشقم            با زخم خودم خُرّم و مجنون و چنان مست

کز مستی خود می‌کشم از حنجره فریاد

هـسـتـم ز اهـالـی بـهـشتِ حـسـن آبـاد

ما را ز ازل زخـمی ابـروت نوشـتـند            هم معـتکـف پیچ و خـم موت نوشـتـند

ما را که خـماریـم گـرفـتار تو کـردند            ســودا زدۀ حـلـقـۀ گـیـسـوت نوشـتـنـد

ای جـوهـرۀ عـشق، دل وحـشی ما را            آرامِ تـو و رام هـوَ الـهـوت نــوشـتـنـد

طـوفـان زده بودیم و به دنـبال پـناهی            در بحر غـم تو همه را حوت نوشتـند

من مؤمن چشمان توأم ای گـل زهـرا

من سـائل دسـتان تـوأم ای گـل زهـرا

هرچند که بی‌ارزشم و خوارم و پستم            دیـوانه‌ام و دل به گـل روی تو بـسـتم

در سِحر نگاه تو شدم مات که امروز            مـداح شـدم شـاعـر دربـار تـو هـسـتم

با نـام تو هـر غـصـه که آمـد بـزُدودم            با عـشـق تو هر بنـد ز پـایم بگـسـستم

آوارۀ شـهـرم هـمـه جـا در پـی بـویت            از عطر دل آرای تو مدهـوش و مستم

مـن در به درم، در به در نـام تـو آقـا

ای سبز قـبای عـلـوی! حضرت دریا!

ای صد چو سلیمان به گدایی تو خرسند            ای حـاتم طایی شده در پیـش تو دربند

ای مـوج خـروشندۀ کـوثـر ثمر عشق            دارم به سر از نام دل آویـز تو سربـند

امشب به حـریـم حَرمت معـتکـفـم من            بـیـنـم به لب لـعـل گـهـربار تو لبخـنـد

جـای پــدرم سـبـز کـه داده دل من را            از کـودکی‌ام با غم و با مهر تو پیـوند

من نان و نمک خوردۀ احسان تو هستم

از روز ازل دست به دامـان تو هـستم

آقـا کـرمی کـن که فـقـط رام تو بـاشم            دانـه بـده تـا بـنـدی و در دام تو بـاشم

هر جمله که گویم همه اوصاف تو گویم            ســـودا زدۀ دائــم ایــهــام تــو بــاشــم

از خُــرده غـذاهـای تـهِ سـفـره‌ات آقـا            رزقـم بـده تـا بـسـتـۀ اکـرام تـو بـاشـم

آقا به تو و بر نمک عـشق تو سوگـند            اذنـم بــده تـا در بـه در نــام تـو بـاشم

دل را به نگاهی چو عـقـیـق یمنی کن

با جادوی چشمت دل من را حسنی کن

گـرفـته دست مـرا بـارها مـرام حـسن            رسیده است به من لطف مستدام حسن
من احـترام شدم محـض احـترام حسن            حسن امام من است و منم غـلام حسن

هـزار بـار بـمیـرم دوبـاره زنـده شوم
بـه بـارگـاه امــام کــریــم بــنـده شـوم

مرا ز کوی کریـمان جـدا شدن هرگز            و هر دری به جز این خانه را زدن هرگز
و صبح و ظهر و شب اینجا نیامدن هرگز            من و جـدایـی از دامن حـسـن هـرگـز

خـدا مـرا بـه هـوای دگـر رهـا نـکـند
من و جـدا شدن از مجـتـبی خـدا نکند

شـمـایـلی ز بـهـشت آمد و هـویـدا شد            به نـور چـهـرۀ او مـمکـنات زیـبا شد
گـره ز کـار جهـان و جهـانـیان وا شد            سـتاره‌ای بـدرخـشید و مـاه زهـرا شد

به آفـتاب جـمـالش، به کـعـبـۀ خـالـش
به هوش بودم از اول… ربود تمثالش

هماره روح دعا، کعـبـۀ عبادات است            شفیع روز جزا، قبله گاه حاجات است
حسن نمود حسن هاست، جمع خیرات است            امام زاده و سر سلسله، به سادات است

کــریـم چــارم دنــیـای پـنـج تـن آمــد
خـبـر دهـیـد که آقـایــمـان حـسـن آمـد

سـر ارادتــم از افــتــخـار خــم گـردد            گـدا به حـرمت اربـاب محـتـرم گـردد
خـدا بخـواهد اگر پرچـمی عـلـم گردد            امــام زادۀ مــا صـاحـب حــرم گـردد

مـدیـنـة الحـسـنی در بـقـیـع می‌سـازیم
رواق و گنبد و صحنی وسیع می‌سازیم

رواست محتشمی وصف مجـتـبا بکند            و دست فرشچـیان طرح نو به پا بکند
زنی الـنـگـوی خود نـذر آن بـنـا بکند            که گـنـبـد حـرمش را چو کـربلا بکند

در ورودی باب الکـریم در زدنی‌ست
ورودی حرمش صحن جامع حسنی‌ست

چـراغ صحن، برایش ز ماه می‌سازیم            دخـیـل پـنجـره‌هـایش، نگـاه می‌سازیم
و باب ساعت مخصوص شاه می‌سازیم            بـرای شـیـعـۀ او سـر پــنـاه می‌سـازیم

بـزرگ کـرده برای کـریـم، نـسـلی را
به نام نجـمـه نمائـیم صحـن اصلی را

قرار و وعـدۀ ما صحن مجـتـبی باشد            شب زیـارتی‌اش هـم دوشنـبـه‌ها بـاشد
همیشه دور ضریحش سر و صدا باشد            و مثـل کـرب‌و‌بـلا هم بـرو بـیـا بـاشد

شبـیـه هر شب جمعه، شبیه کرب‌و‌بلا
دوشنـبـه‌هـای بـقـیـع و زیـارت زهـرا

ای وجـودت هـمه ایـمـانِ خـدا            ای بدهکـار دو چـشـمت دریـا
ای به ظـاهـر جـلـواتـت بـانـو            ای به سجـاده تـمـامت حـوراء

خنده‌هایت همه‌اش نزد رسول            اشکهایت همه در شب به خـفا
خـانـه‌ات راه عـبـور مـلـک و            ثـروتـت داده بـه اســلام، بـقــا
دانـش آمــوز کـلاسـت هـاجـر            دامـنـت مـحــفـل انـس زهــرا
یک نـخ معـجـرتان از نرگـس            جـنـس روبـنـده تـان از طـوبـا
هـر زمـانی که ز مسـجـد آمـد            هـر زمانی که نـبـی دیـد جـفـا
عالمی غـم به دلش گر می‌بود            با وجـود تو گـرفته است جـلا
ولی افـسوس تو را داد زدست            وای از آن دم که نچـرخد دنیا
وای از غـصـۀ بـی مـادری و            وای از داغ دل دخـــتـــرهـــا
مادری رفت به دختر چه گذشت            بـین آن جـمعـیـت بی پـروا…

زنی که خواست مردش رَحمةُ للعالمین باشد           سزاوارست در القابَـش أمُّ المؤمنین باشد

مُحمّد در حرا مبعوث شد امّا قرار این بود           از اوّل خانۀ پُر برکت او مَهدِ دین باشد

خدیجه ذکرِ لبهای محمّد بود و این یعنی           چِقدر این اِسمِ زیبا می‌تواند دلنشین باشد

لغت نامه نوشته معنی‌اش را ”اَبرِباران زا”           که نام نامی‌اش بابَرکت و رحمت قرین باشد

اَمانت بود نـور فاطمه در باطنش، آری           ”اَمینه” می‌تواند مادر”بنتُ الأمین” باشد

ازاین مادر که کوثر پرورانده دامن پاکش           تَوقّع می‌رود تا حشر عصمت آفرین باشد

قسم بر تار و پود چادر زهرای مظلومه           نخی از ریشه‌های چادرش حَبلُ المتین باشد

شهادت می‌دهد حکّاک،زهرا دوست می‌دارد           عقیقی را که نام مادرش، نقشِ نگین باشد

تنم جای کفن در حُلّه‌ای از نور می‌خوابد           اگر مُهر غلامی‌اش مرا نقش جبین باشد

برای مریم عذرا چه فخری برتر از اینکه           به رضوان با خدیجه همکلام وهمنشین باشد

اگرچه سالها پیش از غدیر از این جهان رفته           شهادت داده که حـیدر امیرالؤمنین باشد

خدیجه رفته، چون مادر ندارد تاب این راکه           ببیند در جوانی دخترش نقش زمین باشد

خدایا چادری که یادگار مادر زهـراست           نباید زیر دست و پای نامردی لعین باشد

مادر مرو که فاطمه‌ات زار و مضطر است            هجـر تو قـاتل من غـمدیده دختر است

غصه مخور به حال پدر چونکه بعد تو            زهرای کوچک توبرایش چو مادر است

در سرزمین شعب ابی طالب از محن            اکنون ز اوج داغ و عزای تو محشر است

گـویـا که سـال حـزن بـرای پـدر بُـوَد            این سال غم که با غم دنیا برابر است

بار سفـر تو بستی و رفـتـی ولی بدان            کـوتـاه عـمـر دخـتر مثل کـوثـر است

وای از دمی که فاطمه‌ات را تو از بهشت            بینی میان شعله و در پشت یک در است

جـرم تو هـست یـاری پـیـغـمـبـر خـدا            جرم من حزین بخدا عشق حیدر است

آنکه فکـنـده لـرزه به جـانم نـظاره بر            چندین کفن بود که به دست پیمبر است

بعد از شمارش کفن این روضه‌ام شده            یک کودک بدون کـفن داغ مادر است

فخر من نزد عـرب این بود دختر داشتم           آیت من بود و در گهـواره کـوثـر داشتم

هرچه عالم فخر دارد نزد من یک ارزن است           من زنی هستم که در خانه پیـمـبر داشتم

روزهایم شب نمی‌شد چشم او تا باز بود           سایۀ خـورشـید را همواره بر سر داشتم

عاشق این مرد بودن معجزه لازم نداشت           چـشم‌هـایـش را از اول نیـز بـاور داشتم

راه‌هــای آسـمـان را از زبـان هـمـسـرم           مـثـل آواز پـر جــبــریـل از بَـر داشـتـم

آیـه‌هـا تکـرار او بودند و عـمری بر لبم           بـا طــنـیـن نـام او قــنـد مـکـرر داشـتـم

چشم بر من دوخت در شعب ابی‌طالب گریست           ناگهان یک آسمان در خود کبوتر داشتم

جان خود را بر سر این عشق دادم عاقبت           هـدیه می‌دادم اگر صد جان دیگر داشتم

دلم میخواست امشب اشک چشمم را خبر می‌کرد            دلم میخواست دستم خاک عالم را به سر می‌کرد

دلم میخواست امشب پایم از ماندن حذر می‌کرد            به قبرستان دلگیر ابوطالب سفر می‌کرد

دلم می خواست خیس از گریه‌های ابرها باشم

دلم می خواست امشب زائر آن قبرها باشم

بهشتی باز هم از جنس خاکی نازنین آنجاست            مزار پاره‌های قلب ختم المرسلین آنجاست

یقینا قطعه‌ای از جنّت حق در زمین آنجاست            چرا که مرقد خاکی اُمُّ المؤمنین آنجاست

شدم سرمست از شهدی که شیرین کرد کامم را

به بانویم خـدیجه عرض کردم تا سلامم را

سلام ای مادر اسلام، ای خانوم، ای بانو            سلام ای بیقرارت چارده معصوم ای بانو

سلام ای سنگ خارا در کفت چون موم ای بانو            سلام ای مظهر یا حیّ و یا قیّوم ای بانو

تو حی و زنده خواهی ماند تا وقتی که دین زنده است

تو قـیّـومی و با تو پرچم اسلام پاینده است

ای داده به عـفّت شرف و نام خدیجه            ای بسته بطوفت فلک احرام خدیجه

ای هـمـسر پـیـغـمـبر اسـلام خدیجه            ای عصمت حق فاطمه را مام خدیجه

ای ختم رسل را ز شرف نور دو دیده

پیـش از شب بعـثت به محمّد گـرویده

ای بر تو سلام آمده از داور هستی            بگـذشته در آئـین نبی از سر هستی

دل داده و دل بُرده ز پیغمبر هستی            زیبد که بخوانند تو را مـادر هستی

الحق که خدا، هستی خود را به تو داده

اُمُّ الّـنـجـبـا، فـاطـمه زهـرا به تو داده

اسـلام ز امـوال تو سـرمـایه گرفته            دین در کـنف عزّت تو سایه گرفته

توحـید ز اخلاص تو پیـرایه گرفته            اخلاص ز حُسن عملت پایه گـرفته

هـمّـت سر تـسلـیم به دیـوار تو سـوده

پیش از تو زنی لب به شهادت نگشوده

تو در دل سختی به پیـمبر گرویدی            هر بار بلا را به سر دوش کشیدی

بر یاری اسلام به هر سوی دویدی            بس زخم زبان‌ها که ز کفّار شنیدی

ای قامت مردان جهان خم به سجودت

ای تکیه‌گه خـتـم رُسُل نخـل وجـودت

ای مکّه ز خاک قـدمت خُـلد مخـلّـد            ای عصمت معـبود و امید دل احمد

اسلام به پا خواست و گـردید مـؤیّد            از ثروت تو، تیغ علی، خُلق محمّد

تا حـشـر خلایـق که خـدا را بپـرستند

مرهـون فـداکاری و ایـثـار تو هـستند

تـنها نشدی هـمـسر و دلـدار محـمّد            در سخت‌ترین روز شدی یار محمّد

در شدّت غم گشتی تو غمخوار محمّد            پـیـوسـته دلـت بود گـرفـتار محـمّـد

در پیش رویش گشت وجودت سپر سنگ

باشد که کنی در ره او چهره ز خون رنگ

آن‌روز که افتاد خـزان در چمن تو            پر زد به جنان طوطی روح از بدن تو

تا بـوی گـل احـمـدی آیـد ز تـن تـو            شد جـامـۀ پیـغـمـبـر اکـرم کـفـن تو

با مرگ تو آغاز شد ای عصمت سرمد

بـی‌مـادری فـاطــمـه، تـنهـائـی احـمـد

بردار سر از خاک و ببین همسر خود را            بنگر هدف سنگ سر شوهر خود را

بازآ و ببین اشک فشان دختر خود را            برگیر به بر دختر بی‌مادر خود را

بی روی تو گردون به نظر تیره چو دود است

برخیز که بی‌مادری فاطمه زود است

برخیز که بر ختم رسل فخر زمانه            خانه شده غـمخانه، ای بانـوی خانه

بر گیسوی زهرا که زند بعد تو شانه؟            بی‌تو شده از هر مژه‌اش سیل روانه

پـیـغـمـبر اکـرم ز غـمـت زار بگـرید

خـون است دل فـاطـمه مگـذار بگرید

ای جامۀ احـمد کـفـنت بر بدن پاک            کن بهر حسینت به جنان جامه ز غم پاک

تو بر سر دست نبی و او به سر خاک            سر تا به قدم چون گل پرپر شده صد چاک

«میثم» ز غـم نور دو عـین تو بگوید

تا صبح قـیامت ز حـسیـن تو بـگـویـد

سخن از بانوی دین است که نورش یکتاست           روشنی‌اش به جهان روشنی بی‌همتاست
مدح او را نتوان گفت ز بس که والاست           هرچه گوییم فقط عرض ارادت ازماست

مـام اسلام و هـمـان مـادر کـلّ دنـیاست
هـمۀ نـور وجـودش ز وجود زهـراست

هـر چه دارد هـمه در راه حبـیـبش داده           یار بیـمار، که هـستی به طـبـیـبـش داده
ثـروتش را که به مـولای غـریبـش داده           حـق بر او لایحـۀ دلخـوش سیـبـش داده

عطر زهرا و حسین و حسن از حضرت اوست
بَه چه پاداش کرم نزد کریمان نیکوست

او که خـود در هـمه ایّـام بـمـانـد بـر جا           رفت تا دلـبـر خـوش نـام بـمـانـد بر جا
رفـت و از او غـم و آلام بـمـانـد بـر جا           سوخت چون شمع که اسلام بماند بر جا

پـا بـه پــا هــمــره دلــدار ز غــم آزرده
یک تـنـه تـوشۀ او را به حـرا مـی‌بُـرده

هست اسلام اگر یکسره از بودن اوست           همه از بخشش او آن همه فرمودن اوست
دین که آسوده شده حاصل فرسودن اوست           لحـظۀ دادن جـان لحـظۀ آسـودن اوست

انـبـیـا در ره دین گر چه نـتـیـجـه دارند
هـر چـه دارند ز ایـثـار خـدیـجـه دارنـد

حال بـیـنـید چرا هـمـچو گـلـی پـژمـرده           حـاصل غـربت یـار است اگـر افـسـرده
رنـج بـسـیـار به هـمـراه پـیـمـبـر بُــرده           بس گرفـتـنـد بر او جـملۀ زن‌ها خورده

که تو از چه شده‌ای همسر این مرد یتـیم
غافـل از اینکه دلـش بود پی عـشق قدیم

عـاقـبـت در ره دلــدار فـدا شـد جـانـش           با دل زخـمی و خـونـبار فـدا شد جانش
بعد از او فـاطـمه بر یـار فدا شد جانش           وای بـیـن در و دیـوار فــدا شـد جـانـش

مـادر فـاطـمـه در راه پـیـمـبـر جان داد
دخترش فاطمه هم در ره حـیدر جان داد

بر تو استبـرق زیـبای جـنان گشت کـفن           آن چه جبـریل بـیاورد همان گشت کفـن
کـربلا بر نوه‌ات خون روان گشت کفن           بـوریـایی به تن شـاه زمـان گشت کـفـن

هـر چه غـم گـشـتـه به پـا در عـالـمـیـن
نیـست والله غـریـبـانه‌تـر از داغ حـسین

تا سـایـۀ تـو بر سـر دردانـۀ من است            این خانه، ای رسول خدا خانۀ من است

دل شوره‌ام برای غریبیِ فاطمه است            این خود دلیل اشک غریبانۀ من است

مـــادر نــدارد و نـگــرانــم بــرای او            بنگر سرش چگونه روی شانۀ من است

وقتی عروس می‌شود این نور چشم من            آیـا کـسی مـلازم ریـحــانـۀ مـن اسـت

نُه سـاله می‌رود به سوی خـانـۀ عـلی            نُه سالِ بعد شعـله به کـاشانۀ من است

گویا کسی به خـانۀ من شعـله می‌کـشد            آتش مگـر حریف به پـروانۀ من است

اِنسـیّه را به کوچه مگر خـار می‌کـنند            سیـلی مگر نـوازش جـانـانۀ من است

ای دخـتـرم بـرای عــلـی آبـرو گـذار            یـاریِ او دعـای صـمـیـمـانۀ من است

اَمّن یجیب بر لب من نقـش بسته است            ذکـر عـلـی دوای طـبـیـبـانـۀ من است

مـی‌مـیـرم و فـدای رســول خـدا شـوم            جـبـریـل هـمکلامِ حکـیـمانۀ من است

پـیــراهـن رســول خــدا را بـیــاوریـد            این هدیه بر عـطای فقـیرانۀ من است

این پیـرُهن به هـفت کـفن بر تـنم کنید            زیرا گـریز روضۀ غـمخانۀ من است

آیا حـسیـنِ من کـفـن از بـوریـا شـود؟            این اولین عـزا به عـزاخـانۀ من است

عزای حضرت حوا، عزای هاجر شد            عزای مـریم عـذرا، عـزای کـوثـر شد

بگـو به کعـبـه لـبـاس سیـاه بر تن کن            بگو به مکه که چـشم تو تا ابـد تر شد

به جـبـرئـیل بگو آیـه آیـه نـوحه کـنـد            که نوحه خوان مصیبت، خود پیمبر شد

غـبـار غـصه بر آئیـنـۀ رسول نشست            و سر به جیب عزا ذوالفـقار حیدر شد

دل نـبـی که شکـست از غـم ابوطالب            غـمـی رسید که این داغ دو برابر شد

چه روزها که زنان قریش طعنه زدند            به دخـتری که به دُرِّ یتـیـم همـسر شد

میان آنهمه تکـذیب شهر، ایمان داشت            زدند سنگ، اگر بر رسول، سنگر شد

شـد اولـیـن زن تـاریـخ که گـل اسـلام            به عطر اشـهـد تـوحـیـد او معـطر شد

تمام هـسـتی خـود داد تا به لطف خـدا            بـه مــادر هـمـۀ اهـل بـیت مــادر شـد

نـبـود تـا که بـبـیـنـد عـروسـی زهــرا            چـقـدر غـربت بی مادری فـزونتر شد

نبود تا که ببـیـند چه زود یـاس بهشت            به رنگ سرخ شهادت رسید و پرپر شد

نـبـود تـا که بـبـیـنـد، شـهـیـد دخـتـر او            مــیــان آتـش دیـــوار و آتـش در شــد

نبود تا که ببـیند ز ضربه‌های غـلاف            کـبـود بـازوی آن بـضعـۀ پـبـمـبـر شد

نبود تا که ببیند چو لاله غرق به خون            گـلـوی تـشـنـۀ شبـیـر و لعـل شبّـر شد

نبود تا که ببـیـند که بـوسه گـاه رسول            میان گودی خون بوسه گاه خـنجر شد

نـبـود تا که ببـیـنـد ز تـیـر حـرمـلـه‌ها            چگـونه غـرق تـبـسّم علی اصغـر شد

کــنـار تــربـت او آفــتـاب مـی‌ســوزد            کسی که بر سر اسلام سایه گـستر شد

اگرچه دور، از آن تربتم، ولی دل من            کـنـار قـبـر غـریـبـانـه‌اش کـبـوتـر شد